Jednym z zawodów, którego przedstawiciele gorąco protestują przeciwko częściowej deregulacji są pośrednicy w obrocie nieruchomościami. Licencje zawodowe dla pośredników pojawiły się w 1998 roku. Od 2002 roku mają charakter obligatoryjny. Od tego momentu droga do otrzymania licencji pośrednika wyglądało tak, że “postępowanie zwykłe, obejmujące kurs kwalifikacyjny, praktykę zawodową, przygotowanie do egzaminu i sam egzamin, to prawie 10 miesięcy”. Poza tym pośrednik musiał się legitymować co najmniej wykształceniem średnim. Musiał, bo w 2007 roku wymagania te po raz kolejny zaostrzono, wprowadzając wymóg posiadania wykształcenia wyższego.
Bardzo ciekawe jest jednak to co się stało pomiędzy 1998 i 2002 rokiem. Zgodnie z obowiązującą wówczas ustawy o gospodarce nieruchomościami osoby, które“z racji wykonywania działalności przed wejściem w życie Ustawy o gospodarce nieruchomościami, tzn. przed 1 stycznia 1998 roku, mogą skorzystać z trybu uproszczonego postępowania kwalifikacyjnego”. “Tryb uproszczony” polegał na tym, że osoba będąca pośrednikiem nieruchomości w latach 90-tych nie musiała zdawać egzaminu i dostawała licencję “za doświadczenie” — wystarczyło udowodnić, że się nim było odpowiednio długo.
Innymi słowy, stare wygi w branży nie musiały przechodzić całej procedury weryfikacyjnej zarezerwowanej obecnie dla nowicjuszy. Jak się można domyślać, już sama próba weryfikacji ich umiejętności byłaby przecież upokarzająca i stanowiłaby kwestionowanie ich kompetencji. Nie musieli też rzecz jasna mieć wyższego wykształcenia.
Dziś czytamy, że “pod płaszczykiem otwarcia zawodu oraz chwytliwego hasła kilkudziesięciu tysięcy nowych miejsc pracy Minister zamierza wprowadzić na rynek bombę z opóźnionym zapłonem” (Deregulacja pośredników nieruchomości - bomba z opóźnionym zapłonem). Hmmm…
Cytaty na podstawie niedatowanej ulotki pod tytułem “Nadawanie licencji zawodowych pośrednikom w obrocie nieruchomościami” opublikowanej prawdopodobnie przez Polską Federacja Rynku Nieruchomości po 2000 roku.